Atilla Atalay'ın İmza Gününe Gidebilme İhtimalini Seviyorum.

Of! Gene dilime dolandı işte... "Çok sevdim suç sayıldı, hiç sevmedim kabahat... Bir his diyor ki bana; "öl de kendini arat"...   Atilla Atalay der ya hani... "Buğulu kadın sesi, çok satışlı bir hüzün."  Bu şarkıyı gene aynen o tatta ve dilimde çevire çevire söylemeye başladım. Hımm. Durumumu anladım. Atilla Atalay'ın yarınTüyap Kitap Fuarında imza günü olduğunu öğrendim. Gidebilme ihtimalimin sıfır altında eksi bilmem kaç  santigrat olduğunu biliyorum. Yüreğimi hicran kapladı. Her bahaneyle ağlamak istiyorum. Du bakalım... Yarın belki İstanbul'a giderim. Ama Atilla Atalay'ın imza gününe mümkün değil gidemem. Hayır, Tüyap çok uzak olduğu için değil... Dediğim gibi benim gitmememin Atilla Atalay'ın hayrına olacağı için gidemem. Atilla Atalay'ın öykülerinin ama hani o kitaplarının arkasına birer mücevher misali gizlediği ya da Hayaller Kahyası ile Kalbin Böcüü'nde inci gibi dizdiği öykülerini tarif edilmez bir hisle severim. İlaç gibi gelir onun öyküleri yüreğime. Kitaplarının külliyatı vardır evde, ofiste... Bazılarının çifter çifter olduğunu bile söyleyebilirim. Biliyorum, "Eee! Her yere cadı gibi gidiyorsun. Tüyap'a da git. Kitaplarını  imzalat" diyorsun bana ama... Yooo! Yapamam!...  Bak şimdi... Bir kere ben Atilla Atalay'ın yanına gidip imza isteyemem. Asla! Mümkün değil.  Bakma böyle rahat rahat yazar-çizer,  keser-biçer  göründüğüme... Nasıl anlatsam sana?  Eğer gidersem İstanbul Kitap Fuarına... Karşımdaki  masada Atilla Atalay oturuyor  olacak mesela... Ben yanına gideceğim  ve imza isteyeceğim öyle mi? Yooo... Kemiklerime kadar işlemiş mahcubiyetimden  Atilla Atalay'ın yüzüne açıkça bakamayacağımı  tüm samimiyetimle itiraf edebilirim. Daha da kötüsü Atilla Atalay yüzüme ısrarla baksa... Ki bakacaktır mutlaka... Herkes sıraya girmiş  imza beklerken... Düşünsene... Karşısında yüzüne değil de kendi ayaklarına bakan beni görünce, in midir, cin midir, necidir niyetiyle  yüzüme  illa ki ısrarla bakacaktır, öyle değil mi? Atilla Atalay yüzüme ısrarla bakmaya devam edince, yanaklarım o dakika al al olacak elbette.  Yüzüm al al olunca, kimse halimi anlamasın diye başımı  öne eğeceğim iyice. Başımı iyice öne eğince, arkamda kitap imzalamak maksadıyla sıralanmış bekleyen insanların sabırsız tazzikleri korkutacak beni tabii... Bu durumum  benim halim tehlike arzedebilir yazar için... Kimbilir heyecandan belki düşüp bayılabilirim. Efendime söyleyeyim gazeteciler filan olacaktır orada... Ertesi gün tüm basın ve televizyonda Atilla Atalay'ın kitapları değil de benim durumum konuşulacaktır bu durumda.. Tüm ilgileri ben üzerime çekeceğim ya... Of, düşünsene bendeki vicdan azabını sonra. İşte bütün bunların hayalini imza gününden önce kurunca... Geçen seneki gibi "Aman!" diyorum kendi kendime , ne olur ne olmaz, ben Atilla Atalay'ın imza gününe gidip  yazarın gününü rüsva etmeyeyim.  İyisi mi ben bırak imza gününe gitmeyi adını bile söylemeyeyim. Bu psikolojiyle gidebilme ihtimalimin sıfır altında eksi bilmem kaç  santigrat olduğunu biliyorum. Olsun... Sıfırın altında eksi santigratta da olsa... Ben Atilla Atalay'ın imza gününe gidebilme ihtimalini seviyorum.