Sinemada Oynadığım Farzetme Oyunum - 11 - Şahmeran

Eski huyumdur. Çocukluğumdan beri  insanları seyretmeyi severim.  Bu huyum sayesinde can sıkıntısı diye bir şey bilmem. Aynı bir sinema perdesine bakar gibi mütemadiyen insanları seyredebilirim. Kim olduklarını, neler düşündüklerini tahmin etmeye girişmek hoşuma gider. Özellikle sinemaya gittiğimde oynadığım farzetme oyunum vardır. Film başlamadan önce, sinemanın loşluğunda kendilerini oturdukları koltuğa rahatça bırakan seyircileri belli etmeden seyrederim. İnsanların suretlerinde kitaplarda okuyup hafızamın kuytu çekmecelerine kendiliğinden yerleşmiş irili ufaklı roman kahramanlarının izlerini  sürerim. Bu benim için anlatılmaz heyecan verici bir oyundur. İnsanların görüntülerinden çok iç dünyalarını görmek, duygularına erişmek isterim. Sinemanın o efsunlu loşluğunda etrafıma bakınırım. Bu insanların kim bilir ne sırları, ne korkuları, ne huzursuzlukları vardır diye aklımdan geçiririm.  

O gün Filmekimi için İstanbul'a gittiğimde, peş peşe üç film seyredecektim. Üzgündüm. Sevdiğimin beni aldattığını o sabah öğrenmiştim. Ayrılık sevdaya dahildi. Her sevda mutlu sonla bitmezdi ya ayrılık yaşanabilirdi... Hatta ölüm bile... Çok gençtim. İhanetin  sevdaya dahil olduğunu yeni öğrenmiştim. Bu taze acı değişikti. Resmen yüreğimi jiletlemişti.  İhanetin acısı genişlemiş, dalga dalga bütün bedenime yayılıvermişti. Gözüm Beyoğlu'nu dahi görmüyordu. Pek kendimde değildim. Puslu hayaller içindeydim. İkinci filmden sonra dışarıda bekleyemedim. Erkenden Emek Sineması'ndaki üçüncü filmi seyredeceğim salona girdim. Yerimi buldum. Oturdum. Koltuğuma yerleştim. Salonda benden başka kimse yok diye düşünmüştüm. Sırtımda ne olduğunu anlayamadığım dondurucu bir esinti hissedince, başımı arkaya çevirdim. Bir kadınla gözgöze geldim. Müthiş güzeldi. Sinemanın loşluğunda yüzü bembeyaz teniyle parlak bir dolunay gibiydi. Dümdüz siyah saçlarını iki omuzundan aşağıya salmıştı. Kara kalem çekerek gözlerini iyice ortaya çıkarmıştı. Kadının bakışları gözlerime değince, yüreğimde tuhaf bir sızı hissettim.  Hep söylendiği gibi, biz kadınlar  gerçekten yaralarımızdan mı  tanırız birbirimizi?

İhanete uğramış, uzak ve mağrur bir edayla, sanki bana, içime baktı. Birden o kadının bir Anadolu efsanesinde geçen Şahmeran olduğunu farzettim. Vaktiyle binlerce yılanın yaşadığı bir mağarada, yılanların kraliçesi olarak yaşamını sürdürmekteydi. Bedeninin üstü kadın altı yılan şeklindeydi. Efsaneye göre arkadaşları tarafından ihanete uğrayıp, kör kuyuya atılan  bir adam, insanlardan gizlenen Şahmeran'a tesadüfen denk gelmişti. Şahmeran ile adamın  birbirlerine ilk görüşte sevdalanmış olduklarını hayal ettim. Uzun zaman mağarada birlikte yaşamışlardı. Bir süre sonra adam yeryüzünü özlediğini söyledi. Şahmeran adamın yeryüzüne çıkmasına önce izin vermedi. Eğer insanlar yerini öğrenirlerse, Şahmeran'ı kesinlikle öldürürlerdi. Çünkü Şahmeran'ın eti insana şifa ve saltanat gücü verecekti. Adam kimseye bir şey söylemeyeceğine söz verdi. Şahmeran'ın yarısı yılan olsa da, yarısı kadındı. Kadın olan yanıyla adama  inandı.  İhanet etmeyeceğini sandı. Adamın yeryüzüne gitmesini kabul etti.  Hikayenin dönüp dolaştığı yer belliydi. Elbette insanoğlunun ihaneti... Nitekim efsaneye göre adam  sözünü tutmadı. Şahmeran'a ihanet etti.  Acaba yılanlar  Şahmeran'ın sonunu bilmiyorlar mıydı? Yoksa o gün bugündür yılanlar kraliçeleri Şahmeran'ı mı arıyorlardı?  Şahmeran'ın şekli eşyalara işleniyor, tablolara resmediyordu ya... Yoksa insanoğlu yılanların öcünden korktuğu için, Şahmeran'ın halen yaşadığına yılanları inandırmaya mı çabalıyordu? Bunları düşününce uçurum derinliğinde bir sızı kapladı yüreğimi. Korktum ben.

  

Endişeyle etrafıma bakındım. Salon tıklım tıklım dolmuştu. Derin bir iç çekerek "Oh!" dedim. Sevindim. Kafamı usulca arkaya çevirdim. Tüm merakımla kadına baktım. Kadın oturduğu yerde bir yılan gibi kıvrıldı. Dünyanın en önemli konuşmasını yapıyormuş gibi tıslayarak bir şey fısıldadı. Dudaklarına dikkat ettim. Yüzünde ihanetin ızdırabını hissettim.  Gene de yarısı kadındı ya, "Onu ilk görüşte sevmiştim, zaten hep ilk görüşte sevdim ben!" dediğini zannettim. Tam o anda sinemanın  ışıkları karardı. Film başladı.  Ben "Şahmeran" olduğunu farzettiğim kadını unuttum. Beyaz perdenin  o muazzam illüzyonuyla usulca filmin mecrasına  aktım.

NOT: "Onu ilk görüşte sevmiştim, zaten hep ilk görüşte sevdim ben!"  cümlesini Murathan Mungan'ın Cenk Hikayeleri adlı kitabından alıntıladım.