Kendimin Kendimle Kavgası

Bazan kendime o kadar kızıyorum ki anlatamam. Öyle böyle değil ama. Feci!  Bazan söylememem gereken şeyleri söylüyorum. Yazmamam gereken şeyleri yazıyorum. Acele etme. Bir düşün de söyle ya da yaz değil mi? Yok! Aklıma o anda ne eserse bıdı bıdı bıdı söylüyorum ya da yazıyorum.  Müslüm Gürses Sigara adlı şarkısında söyler ya hani "Aslında ben de isterdim düşünmeden konuşmayı." diye. Şarkıda bunu duymak iyi de gerçek hayatta bu durum pek doğru düşmüyor ki. Azıcık dikkat et  bari, değil mi? Yok! Yapamıyorum işte. Canım tez ya bir kere. Of!  İşte böyle durumlarda  kendime tahammül edemiyorum. Resmen kendimi pataklamak istiyorum. Lütfen bana şaşkın şaşkın bakma öyle. İnan ki sık sık oluyor bu haller bende. Sende olmuyor mu? Olmuyor öyle mi? Gerçekten mi?  Çok ballısın vallahi. İyi de kuzum bendeki gibi insan halleri olmasa Dövüş Kulübü diye bir film çekilir miydi? Ya da  Umut Sarıkaya  Geldi adlı öyküsünü yazabilir miydi? Umut Sarıkaya'yı  bilirsin değil mi?  Mizahçı ve karikatüristtir hani.  Yazdıklarını ve çizdiklerini okumayı çok severim.  Bu öyküsünü okuduğumda o kadar sevinmiştim ki anlatamam. Demiştim ki benim gibiler de var demek ki. Hem de sevdiğim  mizahçı biri.  Hiç unutmam Geldi adlı öyküsünde  kendinle kavgasını  anlatıyordu. Umut Sarıkaya'nın kapısı  bir gece ansızın çalınır. "Kim bu münasebetsiz acaba?" diyerek kapıyı açar. Bil bakalım kimdir gelen? Kendisidir. Evet kendisi. "Vayyy" der. Bakar mısın olana bitene? İnsan bu kadar mı kimsesiz bu kadar mı yalnız olur. Geceyarısı kapı çalınıyor. Bir arkadaş ya da bir dost geleceğine, gele gele kendisi geliyor.  Umut Sarıkaya zoraki içeri buyur eder kendini. Kendisi de babasının eviymiş gibi kurulur eve... Varlığı ile nasıl rahatsız eder Umut Sarıkaya'yı anlatamam. Bir insan bu kadar mı batar kendisine? Bu kadar mı huzursuz eder kendi kendini? Şimdi sen bu öyküyü okusan inanmazdın olana bitene. Oysa ben inanıyorum Umut Sarıkaya'ya. Çünkü şu anda o kadar batıyor ki kendim kendime, o kadar huzursuz ediyor ki kendim kendimi anlatamam sana. Neyse...  Kendisi misafir geldi, oturdu yerleşti ya eve, üzerine bir de çay ya da kahve ister.  Yazar  ise kendine çay ya da kahve ikram etmek istemez. Hatta kendini evden kovar.  Kendisi kendisine gözlerinden sicim gibi yaşlar akarak gidecek bir yeri ve kimsesi olmadığını anlatır. Yazar hakaret eder kendine, hangi akıllı adamın onun yanında durabileceğini, yalancı, arkadan konuşan, ukala biri olduğunu söyler kendine. Susar kendisi ve rahatsız ettiğini anlayınca gitmek ister. Cebine üç beş kuruş koyup kendini gönderir yazar. Pencereden  kendinin sokaktaki yürüyüşüne bakmayı da ihmal etmez. Hatta kendinin sokaktaki yürüyüşünden hüzün duyar.  Umut Sarıkaya'nın canı çok sıkılır bu duruma tabii. Uykusu gelsin diye, Metin Üstündağ'ın hediye ettiği ve o güne kadar okumadığı ama Metin Üstündağ'a "Abi valla süper kitap yazmışsın. Bravo!" dediği İmza: Bir Dost kitabını açar. İçindeki "dertleşme" konulu yazısını sırf en kısa yazısı diye okumaya başlar. "Bir insan kendine karşı bile tamamen açık ve çıplak olamazken, başkasına karşı nasıl olur? gibisinden bir cümle okur. "Ne bileyim ben" der. Çünkü yazıdan hiç bir şey anlamaz. Öykü burada biter. Şimdi nerden geldi Umut Sarıkaya'nın bu öyküsü aklıma? Kendimin bugün kendime tahammülü kalmayınca.. Hatta pataklamak isteyecek kadar kendime kızınca. Hayalciyim ya gene  inanmıyorsun bana. Bana inanman için başka bir hayalcinin anlattıklarını anlatarak seninle dertleşmek istedim. Benim de söyleyeceklerim olamaz mıydı yani Umut Sarıkaya gibi? Şimdi  bu yazı  olmadı mı  sahi?  Of! Zaten şu anda işimdeyim gücümdeyim... Anlatmaya çalıştım ya  kendimi. Ne bileyim ben? Ben  biliyor muyum ki kendimi?

NOT: benin benle kavgası  yazım işte burada